قتل عام ۴۹ روستایی در کمال خونسردی

به گزارش جام جم آنلاین، از زمانی که اختاپوس صهیونیسم مثل یک غده سرطانی ۷ دهه پیش در سرزمین‌های اشغالی پا گرفت مردم فلسطین تا به امروز رنگ آسایش به خود ندیدند و بار‌ها با بهانه‌های بی بها شاهد جنایات وحشیانه رژیم اشغالگر قدس علیه مردمی بودند که صاحبان اصلی اراضی اشغالی بشمار می‌روند و وقتی به کسانی که به ناحق خانه و کاشانه و زمین‌های آن‌ها را غصب کردند اعتراض می‌کنند پاسخی بجز گلوله در انتظارشان نیست. 

فهرست جنایات رژیم صهیونیستی در این بازه ۷۵ ساله دیگر حتی در طومار هم نمی‌گنجد و باید کتاب‌ها برای آن نوشت. یکی از نمونه‌های روشن رفتار ظالمانه اسرائیلی‌ها برخوردی است که با اهالی روستای کفر قاسم صورت گرفت.

کفر قاسم در نزدیکی قلقیلیه و در جنوب طولکرم قرار دارد. این روستا در منطقه خط سبز بین فلسطین اشغالی و کرانه باختری واقع شده و جمعیت آن در سال ۱۹۲۲، ۶۶۲ نفر در سال ۱۹۴۵، ۱۴۶۰ نفر و در سال ۱۹۶۱، ۲۴۵۰ نفر بوده است.

در اواخر اکتبر ۱۹۵۶ و در پی میل اعلام شدن کانال سوئز از جمال عبدالناصر رئیس جمهور وقت مصر و بستن کانال به روی کشتی‌های رژیم صهیونیستی، ارتش اشغالگر به خلیج عقبه حمله کرد و این منطقه را به تصرف خود درآورد. به فاصله دو روز انگلیس و فرانسه هم حمایت خود را از تل آویو اعلام کردند و چتربازان آن‌ها در اطراف کانال سوئز پیاده شدند تا در یک اقدام هماهنگ سه جانبه، مصر را از ملی کردن آبراه سوئز باز دارند. 

جامعه جهانی آنقدر سرگرم رصد این تحولات بود که از حواشی اتفاقات و وقایعی که پیرامون این مناطق رخ می‌داد غافل شد و ارتش رژیم صهیونیستی از این فرصت بهره کافی را برد و دست به جنایتی زد که تا ابد لکه ننگی برای این رژیم بشمار می‌رود. 

در حالی که محافل بین المللی درگیر مسائل مربوط به جنگ سوئز بودند گارد‌های مرزی رژیم اشغلاگر قدس بدون اطلاع قبلی در شش روستای فلسطینی پست‌های ایست و بازرسی گذاشت و بلافاصله در روستای کفرقاسم اعلام حکومت نظامی کرد آن هم در شرایطی که به هیچ یک از اهالی این روستا که عمدتا برای کسب و کار به مناطق اطراف رفته بودند اطلاعی در این باره داده نشد. 

روز ۲۹ اکتبر بود کدخدای روستای کفر قاسم کدخدای این روستا، تنها سی دقیقه پیش از آغاز حکومت نظامی توسط «گارد مرزی» از ماجرا مطلع شده بود و برای او امکان نداشت که بتواند خبر برقراری حکومت نظامی را به روستائیانی که هنگام غروب آفتاب به خانه خود باز می‌گشتند برساند.

شرایط به قدری تعجب برانگیز بود که سرگرد سموئل ملینکی فرمانده نیرو‌های اسرائیلی مستقر در کفرقاسم با توجه این وضعیت از مافوق خود در این باره مشورت کرد، اما پاسخ ژنرال ارتش رژیم صهیونیستی این بود که «من از ابراز احساسات خوشم نمی‌آید ... این دیگر از بدشانسی خود آن‌ها است.»

خورشید روز ۲۹ اکتبر کم کم رنگ غروب بخود می‌گرفت و حوالی ساعت ۱۷ روستائیانی که برای کار به خارج از کفرقاسم رفته بودند دسته دسته یا به تنهایی به محل زندگی خود باز می‌گشتند. بعضی از آن‌ها سواره بودند و برخی با پای پیاده به سمت خانه خود می‌رفتند تا شب را با آرامش در کنار همسر و فرزندان خود بگذرانند. در بین آن‌ها چندین زن و کودک هم دیده می‌شد که یا برای خرید یا برای دیدن بستگان خود به خارج از روستا رفته بودند و در حال بازگشت به محل زندگی خود بودند. 

چند ماه بعد، مردم فلسطین در اعتراض به کشتار اهالی روستای کَفَر قاسم، تظاهرات کردند و رژیم اشغال‏گر قدس مجبور شد برخی از عاملان این جنایت را به صورت ظاهری محاکمه کند. این اتفاق در شرایطی رخ داد که بحران جنگ سوئز فروکش کرده بودند و مجامع بین المللی هم در این زمینه به رژیم صهیونیستی اعتراض کردند و مقامات اسرائیلی در نهایت به محاکمه یازده افسر و سرباز گارد مرزی به جرم کشتار کفر قاسم تن داد. اما نتجه آن چیزی نبود که جامعه جهانی انتظار داشت. 

در پی صدور رای دادگاه، متهمان این جنایت از سوی ارتش پنجاه درصد اضافه حقوق گرفتند. در مرحله بعدی از رسیدگی به این پرونده برای سرگرد ساموئل ملینکی و سروان گاوریل داهان به ترتیب ۱۷ و ۱۵ سال زندان در نظر گرفته شد. دادگاه ویژه نظامی سرتیپ ایشکار شادمی را تنها به خاطر یک اشتباه فنی توبیخ و البته به جریمه نقدی محکوم کرد و در ادامه دادگاه عالی که گمان می‌کرد این میزان حکم برای بانیان جنایت بسیار سنگین است دستور آزادی ملینکی و داهان را بعد از گذراندن یکسال از دوران محکومیت صادر کرد و حتی برای آن‌ها شرایط تشویقی در نظرگرفت و داهان به عنوان افسر مسئول امور اعراب در شهر رام الله انتخاب شد و ملینکی هم موفق به دریافت اجازه نامه افتتاح یک مرکز توریستی در جنوب فلسطین اشغالی شد و پرونده کشتار کفر قاسم از منظر رژیم صهیونیستی برای همیشه بسته شد.

طبق شواهدی که بعد‌ها فاش شد، قتل عام کفر قاسم در چارچوب طرحی با هدف تبعید فلسطینیان منطقه مثلث مرزی (بین مرز‌های فلسطین سال ۱۹۴۸ و کرانه باختری، که در آن زمان بخشی از اردن بود) موسوم به طرح «خلد» انجام شد.